Hakkımızda

ÇOCUKLUK DUVARSIZ OKULLARIMIZDIR…

Sanırım çocukluğumuz en büyük hazinemiz. O varsa ve yaşıyorsa nefes almaktan öteye geçebiliyoruz.Dünyayı yaşamı yeniden keşfediyoruz. Ne yazık ki büyüme telaşı, cinsiyetçi rollerin ağırlığı,yoksulluğun bin bir hali önce çocukluğumuzu elimizden alıyor. Sonrasında da zaten bize pek bir şey kalmıyor.

Kentin unutulmuş bir mahallesinde büyüdüğüm evimizin bahçesi adeta hayal bahçesiydi. Topraktan bir kent tasarlayıp inşa ettiğimde daha yedi yaşında bile değildim. Bugün kent bilimci olacağımı, kentler üzerine yazıp çizen, kentlerin nasıl yönetilmesi gerektiği üzerine ders veren bir akademisyen olacağımı kim bilebilirdi ki çocukluğumdan başka.

Daha geçen yıl kuruyan ceviz ağacında dal ve yapraklarla yaptığımız minik kulübemizde arkadaşlarımla türküler şarkılar söylerdik. Bu gün dearkadaş sıcaklığını hissettiğim ortamlarda türküler şarkılar mırıldanmam belki de bundan. Kim bilir? Hele bağda bahçedeki faaliyetler. Suyun toprağa kavuşurken ki sesi ve kokusu, tarifsiz bir hazdı. Halen de öyle. Belki de bu gün çevre olaylarına olan duyarlılığım, bazen eylemli çıkışlarım bundan.

Yokluk yoksulluk hep vardı gündemimizde şimdi düşününce anlıyorum. Ama yine de “ne güzel bir çocukluk geçirmişim” demekten kendimi alamıyorum. Çocukluk hayallerini gerçekleştiren, yaşayan,paylaşan çok az şanslı insandan biriymişim gibi hissediyorum şimdi bile.

Şansına yaşadığın bir ülkede şansına hayatlar yaşamakla karşı karşıya bırakılırsa çocuklar, önce hayallerini kaybediyorlar. Oysa çocukluk kumdan kaleler ya da kumdan hayaller değildir. Çocukluk bir okuldur, gerçek bir okuldur, hayal kurmayı öğrendiğimiz okullarımızdır. Annemiz babamız kardeşlerimiz arkadaşlarımız ve sonrasında öğretmenlerimiz hep bu okulun kahramanlarıdır.

Ne yazık ki çocuklukları elinden alınmış, istismara uğramış, emekleri sömürülmüş, yoksulluk içindeki çocukların ülkesi, kendi yalnızlıklarıdır. Bu çocukları oradan çıkaracak, yeniden hayal kurmalarını sağlayacak gerçek inandırıcı ve özverili çalışmalara ihtiyacımız var. Kıyıda köşede kalmış, kendi kaderlerine terk edilmiş o çocuklar tekrar mutlu olmadan hayal kurmadan biz biz olamayacağız.

Yokluk ve yoksulluğun vurduğu ama pırıl pırıl düşünceleriyle hayalleriyle onları tanıdıkça anlıyorsunuz ki, çocuklar için çalışmadığımız tek bir gün bile boşa gitmiş demektir. Onları sanayinin küçük kasvetli işletmelerinde, bağda bahçede tarlada, kentlerin unutulmuş sokaklarında, yoksul derme çatma evlerin soğuğunda, çorapsız, kendilerinden büyük giysiler içinde, biraz ürkek, biraz mahcup bulabilirsiniz. Mahcubiyeti ve utancı kendi hanemize yazıp onlara elimizi uzatmak bir görev bir zorunluluğun ötesinde.

Derslerimde bu çocuklara Çorapsız Çocuklar derdim ve ilk fırsatta Çorapsız Çocuklar Derneği (ÇOÇO-DER) kurup buna gönül ve emek verecek gençlerle her günümü çocuklar için geçirmeyi planladığımı söylerdim. Nerden bilebilirdim ki başka bir fakülteden ve başka bir bölümden dersi merak edip arkadaşıyla derse katılan çocuk yürekli bir gencin etkilenip mezun olduktan sonra beni arayarak “hocam izin verirseniz bu hayalinize ortak olup ÇOÇO-DER’ i biz kuralım” diyeceğini. Ne güzel gençlersiniz, ne güzel insanlarsınız. Umudu yeşertip yeniden hayal kurduruyorsunuz büyümüş çocuklara.

Muharrem Güneş (Büyümemiş Çocuk)